جهان را به شاعران بسپارید

مطمئن باشید

کلمات را بیدار می کنند

و در کرت ها٬ گل و گندم می کارند

به ادامه مطلب بروید

با یك بغل گل داوودی

به دیدنت می‌آیم

در همان كوچه

كه برای اولین بار

خودم را گم كردم

بوی رز قرمزی که روی

نیمـــــــــکت چوبـــــــــــی

نهاده ای مشامــم را پــر از تــو می کند...

همان طور که با

فـــانوس زیر باران قدم می زنــم

دستــم را روی قلبــم می گــذارم...

درســت همیـــن جــایی

و باز ملــودی همیشـــگی

صدایــم می زنی...

دستت را روی شانه ام می گــذاری

در آغـــــوش تــو

به خــدا می رســم

هنــوز هم باران می بارد و هنوز هم

فقــــط مــن هســتم و تـــــــو...

عید من باش گلم!

سفره ای باش به اندازه ی عشق ...

هفت سینی به بلندای دلت

و مرا دعوت کن

سرِ آن سفره ی ناب

ای تو همرنگ گلاب

دعوتَم کن به شراب ...!

آن شرابی که زِ انفاسِ لبِ تو جاری است

و مرا مست ترین خواهد کرد..

عـــیـــدِ من باش گلم

امـشــب دوبـاره اومــــدی تـا رویــا هــام رنـگی بشــه

 شــایـد همـین خــواب عمـیـق پـایـان دلتنگی بشـه

 امشــب دوبـاره اومــدی تـا خــوابمــو رنـگی کنـی

 تـا چشمــای مغــرورمـو درگـیـر بی صـبـری کـنی

 دارم نـگاهــت میکـنم داری ازم دل میـبری

 چشــم بر نمیــدارم ازت تــو از همــه زیـبا تــری

دستــم را بالا مــی برم

و آسمان را پایین مــی کشـــم

مــی خواهــــــم بزرگــــــی زمین را نشان آسمان دهـــــــم

تا بداند

گمشده ی من

نه در آغــــوش او

که در همین خاک بـــــــی انتهاست

آنقدر از دل تنگـــــی هایـــــــم برایش

خواهــــــم گفت

تا ســـرخ شود

تا نــــم نــــم بگرید

آن وقت رهایش مـــی کنــــــــم

و مـــی دانــــــم

کســــــی هــــــرگــــــز نــــــخواهد دانست

غـــــــم آن غروب بارانـــــــی

همه از دلتنگـــی های من بود