بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند،

چون من که آفریده ام از عشق

جهانی برای تو !

گاهی ...

با یک کلام ، قلبی آسوده و مطمئن میگردد .

گاهی ...

با یک کلمه ، یک انسان نابود میشود .

گاهی ...

با یک بی مهری ، دلی میشکند .

مراقب بعضی یک ها باشیم ...

در حالـــــی که ناچـــیزند ؛

 همه چیزند !!

شب را نوشیده ام

و بر این شاخه های شکسته می گریم.

مرا تنها گذار

ای چشم تبدار سرگردان !

مرا با رنج بودن تنها گذار.

مگذار خواب وجودم را پر پر کنم.

مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم

و به دامن بی تار و پود رویاها بیاویزم.

سپیدی های فریب

روی ستون های بی سایه رجز می خوانند.

طلسم شکسته خوابم را بنگر

بیهوده به زنجیر مروارید چشم آویخته.

او را بگو

تپش جهنمی مست !

او را بگو: نسیم سیاه چشمانت را نوشیده ام.

نوشیده ام که پیوسته بی آرامم.

جهنم سرگردان!

مرا تنها گذار.

( سهراب سپهری )

هر کجا هستم، باشم به درک!

من که باید بروم!

پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین، مال خودت!

من نمی دانم نان خشکی چه کم از مجری سیما دارد!

تیپ را باید زد!

جور دیگر اما…

کار را باید جست.

کار باید خود پول. کار باید کم و راحت باشد!

فک و فامیل که هیچ…

با همه مردم شهر پی کار باید رفت!

بهترین چیز اتاقی است که از دسته چک و پول پر است!

مــی روم خــســتـه و افـــســـرده و زار

ســـوی‌ مـنــزلـگــه ویــــرانــه ی خــویــش

به خــــدا می‌بـــرم از شـهــــر شـمــا

دل شــــوریــده و دیـــوانــه ی خـــویــش

مـی‌بـــرم تــا کــه در آن نـقطـــه ی دور

شـسـت و شـــویــش دهـــم از رنـگ گـنــاه

شـسـت و شـــویــش دهـــم از لـکــه ی عــشــق
زیـــن هـمـــه خـــواهــش بـی‌ جــا و تـبــاه
مــی‌بـــرم تــا ز تــو دورش ســـازم
ز تـــو ‌ای جـلـــوه ی امـیـــد مـحـــال
می‌بـــرم زنـــده بــه گــــورش ســـازم
تــا از ایــن پــس نکـنـــد یــاد وصــال

فـــــــــــــــــــــــــــروغ فـــــــرخـــــــزاد